Waarom stonden héél wat mensen in België (en ver daarbuiten) massaal achter Kroatië? Daar zijn aantal redenen voor
Geef toe, zondag hoopte u stiekem ook dat Kroatië met de wereldtitel aan de haal zou gaan. De Balkanboys van bondscoach Zlatko Dalic gingen er ook tegen Frankrijk vol voor, maar moesten finaal het onderspit delven. Maar waarom was er - in België én wereldwijd - zoveel sympathie voor de Kroaten?
1) De Belgische connectie
België en Kroatië, het is altijd wel grote liefde geweest. Zie maar het aantal Kroaten dat de voorbije decennia in onze Belgische competitie actief was. Stijlrijke, geliefde of doeltreffende voetballers als Robert Spehar, Mario Stanic, Robert Prosinecki, Ivan Leko, Milan Rapaic, Ivica Mornar, Bosko Balaban, Branko Strupar, Josip Weber, Ivan Perisic en een legendarische trainer als Tomislav Ivic.
Bij de huidige WK-selectie is/was de Belgische link ook duidelijk zichtbaar met de al eerder genoemde sterspeler Ivan Perisic (ex-Club Brugge) en huidige AA Gent-doelman Lovre Kalinic. Halve Belgen zeg maar, die we collectief in onze harten gesloten hebben. En als die dan - zoals in het geval van Perisic - een aandeel hebben in het succes van hun land dan zitten we écht op het puntje van onze stoel.
2) Omdat Frankrijk de tegenstander was
Toegegeven, door de rancune ten aanzien van Les Bleus - die ons in de halve finale op niet al te mooie wijze een hak zetten - hadden we eigenlijk eender welk land gesteund in de eindstrijd. Zolang we maar niet voor Frankrijk moesten supporteren.
Thibaut Courtois had het over "antivoetbal" en Eden Hazard wond er ook geen doekjes om: "Ik verlies liever met dit België dan dat ik win met dit Frankrijk." De reactie van de Fransen was ook niet bepaald sympathiek, nietwaar Antoine Griezmann? Geen wonder dat ons (voetbal)hart nadrukkelijk klopte voor Kroatië, dat wél aantrekkelijk, open en vrank en vrij voetbalde.
3) Klein, maar fijn en dat herkennen we
Lang leve de underdog! Voor het WK zullen er maar weinig mensen - buiten Kroatië dan toch - gedacht hebben dat de Balkanboys finalerijp waren. Een landje van 4 miljoen inwoners, dat is nog minder dan de helft van ons ook al bescheiden inwonersaantal van 11 miljoen.
De gelijkenissen met België zijn er dan ook, niet in het minst óók op voetballend vlak. Want ook voor deze toch wel wel sterke generatie met spelers als Luka Modric, Dejan Lovren, Ivan Rakitic, Ivan Perisic en Mario Mandzukic was het de laatste kans om te schitteren op een WK-eindronde. Missie geslaagd, zouden we zeggen! En ja, dat de Kroaten sympathieke gozers zijn, dat vinden wij natuurlijk ook leuk.
4) Passioneel en attractief voetbal
Bevlogen, vurig, gepassioneerd, nooit opgevend en swingend voetballend, Kroatië heeft eigenlijk wereldwijd heel wat harten veroverd. De mannen van bondscoach Zlatko Dalic hadden bloed, zweet en tranen over om het zover mogelijk te schoppen op het WK in Rusland.
In de knock-outfase maar liefst drie keer verlengingen moeten spelen, twee keer de klus geklaard na bloedstollende strafschoppen. Vatreni moest werkelijk tot het gaatje gaan om de finaledroom waar te maken, schitterend toch? De vaderlandsliefde haalde het van de vermoeidheid.
De manier waarop de Kroaten op het veld als leeuwen voor elkaar gevochten hebben, het maakt ons stiekem toch een beetje jaloers want dat zien we bij de Belgen soms toch een beetje te weinig. Het doen op talent als het kan, het flikken op inzet, karakter en gedrevenheid als het moet. Kroatië ten voeten uit.
5) Harten veroverd vroeg in toernooi
De kwalificatie afdwingen in Groep D, het was geen sinecure voor de Kroaten want met Argentinië, IJsland en Nigeria kwam er een zware en verraderlijke loting uit de bus. En toch werd het een knappe 9 op 9 in de poulefase. Je moet het maar doen!
En vooral die memorabele match tegen de Argentijnen zullen we niet snel vergeten. Een droge 3-0 met bij momenten heerlijk voetbal. Een van de WK-favorieten naar huis gespeeld, zelden hebben we wereldster Lionel Messi zo treurig zien afdruipen.
Het visitekaartje was afgegeven, in één klap mochten we Kroatië beschouwen als een gevaarlijke outsider. Het was het begin van een sprookje, helaas zonder happy end. En toch toonden de hartstochtelijke supporters hun grote dankbaarheid, na de verloren finale tegen Frankrijk én bij thuiskomst in Zagreb! Zalige beelden zijn het!
Glenn Bogaert
