Komt het voetbal alsnog naar huis? Engeland boven in Europa!

Aan de overkant van het Kanaal kloppen fans zich op de borst: football was coming home vorige zomer, al strandde Engeland uiteindelijk op de vierde plaats in Rusland. Nu nemen vier Premier League-teams het echter tegen elkaar op in de finales van het kampioenenbal en de Europa League.

Het is een absoluut unicum: nog nooit eerder kwamen de vier finalisten van de Champions League en de Europa League uit eenzelfde land. Op 1 juni zullen Tottenham Hotspur en Liverpool FC naar de beker met de grote oren dingen, en drie dagen daarvoor moeten Chelsea en Arsenal het pleit om de eindwinst in de Europa League beslechten. Hoewel niet iedereen uitkijkt naar een puur Engelse finale in het kampioenenbal, betekent de best wel verrassende eindstrijd toch een kleine overwinning voor iedereen die het Engelse voetbal een warm hart toedraagt.

“De beste competitie ter wereld”?

Aan de overkant van het Kanaal gaat men er immers al jaren prat op de "beste competitie ter wereld" te huisvesten, hoewel het al van 2012 (Chelsea) geleden was dat een Engelse ploeg nog eens de Champions League kon winnen. Een team als Manchester City rekent zich sinds de overname door sjeik Mansour in 2008 weliswaar tot de absolute Europese top, maar toch konnen de Citizens nog geen successen te behalen op het Europese toneel - ze wisten zelfs nog nooit door te stoten tot de Champions League-finale.

Beperkte Europese successen

Ook Manchester United, na City nochtans de 'meest waardevolle' Premier League-club, heeft sinds 2008 geen prijzen meer gewonnen op het allerhoogste toneel - al verloren de Red Devils nog wel twee Champions League-finales (in 2009 en 2011) en gingen ze in 2017 met de eindwinst aan de haal in de Europa League. 

Tottenham Hotspur en Arsenal wisten in de recente geschiedenis evenmin Europese bekers te winnen, terwijl de Londense rivalen van Chelsea zoals vermeld slechts een keer de Champions League mee naar huis konden nemen. En dan is er natuurlijk nog Liverpool, dat vorig jaar al in de CL-finale stond en de Engelse titel dit seizoen op een haar na misliep.

Three Lions

Tegelijkertijd speelt ook het Engelse nationale voetbalelftal de halve finale van de Nations League. Na de vierde plaats op het afgelopen Wereldkampioenschap in Rusland – waar de Engelsen tweemaal van onze Rode Duivels verloren – timmeren de Three Lions dus verder aan de weg. Al wacht hen met Nederland wel een geduchte tegenstander, want onze noorderburen zijn er na het gemiste WK op gebrand om nog eens internationale successen te boeken. Dat de Engelse bondscoach Gareth Southgate over jonge, veelbelovende talenten beschikt, daarover is echter iedereen het eens.

Opvallend detail is dat zes jongens van Tottenham en drie spelers van Liverpool werden opgeroepen voor de eindronde van de Nations League. Hoewel dat natuurlijk mooi is voor de respectievelijke clubs, levert Chelsea zelfs maar één speler aan voor het nationale elftal, en Arsenal geen enkele. Slechts 19,9% van de basisspelers bij de Engelse top zes hadden dit seizoen een Engels paspoort, en dat getal moet omhoog volgens Southgate. 

Opnieuw een groot voetballand

Niettemin lijkt het erop dat het Engelse voetbal stilaan terug haar potentieel begint waar te maken, zowel op clubniveau als op het internationale toneel. Hoewel weinig valt af te dingen op het Europese parcours van Liverpool en Tottenham, maakt één zwaluw de lente niet en valt af te wachten of de eindwinst in de Nations League “naar huis komt”.

Aan de overkant van het Kanaal zal men de nieuwbakken dominantie van het Engels voetbal alvast zien als het in vervulling gaan van een ongeschreven lotsbestemming: het land waar voetbal groot werd, groeit eindelijk opnieuw uit tot een groot voetballand.

Johan Walckiers